Andrzej Kreütz Majewski, urodził się 19 września 1936 roku w Brdowie, był jednym z najsłynniejszych polskich scenografów teatralnych, malarzem, reżyserem i pedagogiem. Jego edukacja artystyczna rozpoczęła się w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, gdzie studiował pod kierunkiem Karola Frycza, Andrzeja Stopki (scenografia) i Adama Marczyńskiego (malarstwo), zdobywając dyplom w 1959 roku 1.
Jego debiut scenograficzny odbył się w Teatrze im. Juliusza Słowackiego w Krakowie w 1959 roku, gdzie stworzył oprawę plastyczną do dramatu „Horsztyński”. Bronisław Dąbrowski, reżyser tego spektaklu, podkreślał “zadziwiające nowatorstwo, które charakteryzowało to w pełni dojrzałe dzieło scenograficzne” młodego artysty.
Następnie, w 1966 roku, Andrzej Kreütz Majewski został naczelnym scenografem Teatru Wielkiego – Opery Narodowej w Warszawie. Pracując w Teatrze Wielkim aż do przejścia na emeryturę w 2005 roku, zgromadził dorobek obejmujący niemal 300 scenografii do spektakli teatralnych, operowych, baletowych i pantomimicznych. Tworzył w renomowanych teatrach nie tylko w Polsce, ale również na całym świecie, w tym w Londynie, Paryżu, Nowym Jorku, Los Angeles, Turynie, Wenecji, Mediolanie, Amsterdamie, Wiedniu, Zurychu, Genewie, Hamburgu, Kolonii, Bonn, Monachium, Salzburgu, Lizbonie, Tel Awiwie, Meksyku, Buenos Aires i wielu innych.
Współpracował z wieloma wybitnymi osobistościami, w tym z Karlem Böhmem, Augustem Everdingiem, Zubinem Mehtą, Hansem Neugebauerem, Carlem Orffem, Giancarlo del Monaco, Serge Lifarem, George’em Soltim, Kurtem Pschererem, Lidią Zamkow, Aleksandrem Bardini, Kazimierzem Dejmekiem, Jackiem Kaspszykiem. Jego reżyseria obejmowała takie dzieła jak „Pasja” Krzysztofa Pendereckiego i „Król Roger” Karola Szymanowskiego.
Artysta był laureatem wielu prestiżowych nagród i wyróżnień, w tym Złotego Medalu za projekt scenografii do „Orfeusza” Igora Strawinskiego na Triennale Scenograficznym w Nowym Sadzie oraz Quadriennale Scenografii w Pradze. Jego prace scenograficzne były pełne szlachetności i barokowej urody, a jego emocjonalne malarstwo zapraszało do metafizycznych wędrówek po świecie ludzkich przeżyć i dziejów kultury1.
Zmarł 28 lutego 2011 roku w Warszawie, pozostawiając po sobie niezatarte ślady w historii polskiej scenografii.